آرتروز زانو از جمله رایج‌ترین بیماری‌های اسکلتی و  عضلانی است. هرچند سن عامل خطرزای اصلی ابتلا به این عارضه است، ولی آرتروز زانو در بین جوانان هم شایعه است. عامل ژنتیک هم خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد. در این مقاله قصد داریم بیماری آرتروز زانو را بررسی کنیم.

آرتروز زانو چیست

استئوآرتریت (Osteoarthritis)، که معمولا به عنوان التهاب مفاصل یا آرتریت ساییدگی شناخته می شود، وضعیتی است که در آن بالشتک طبیعی بین مفاصل – غضروف – از بین می رود. وقتی این اتفاق می‌افتد، استخوان‌های مفاصل نزدیک‌تر به یکدیگر ساییده می‌شوند و فرد به استئوآرتریت مبتلا می‌شود. مالش منجر به درد، تورم، سفتی، کاهش توانایی حرکت و گاهی اوقات تشکیل خارهای استخوانی می‌شود.

چه کسانی به آرتروز زانو مبتلا می شوند؟

استئوآرتریت شایع‌ترین نوع التهاب مفاصل (آرتریت) است. خطر ابتلا به انواع آرتروز بعد از ۴۵ سالگی بیشتر است، ولی همانطوری‌که گفته شد در بین جوانان هم شایع است. نکته قابل ذکر بعدی اینکه، زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آرتروز هستند.

 

چه چیزی باعث آرتروز زانو می‌شود؟

شایع‌ترین علت آرتروز زانو افزایش سن است. تقریباً همه در نهایت به درجاتی از آرتروز مبتلا می‌شوند. با این حال، چندین عامل خطر ابتلا به التهاب مفاصل (آرتریت) را در سنین پایین افزایش می‌دهد.

 

سن. با افزایش سن، توانایی غضروف برای التیام یافتن کاهش می‌یابد.

وزن. وزن باعث افزایش فشار بر روی تمام مفاصل به خصوص زانوها می‌شود.

وراثت. جهش‌های ژنتیکی ریشه اصلی عامل وراث است . البته گاهی ممکن است به دلیل ناهنجاری‌های ارثی در شکل استخوان فرد به آرتروز زانو مبتلا شود.

جنسیت. احتمال ابتلا به آرتروز زانو در زنان ۵۵ ساله و بالاتر بیشتر از مردان است.

 

آسیب‌های مکرر. آسیب‌های مکرر به زانو معمولاً نتیجه نوع شغل یک فرد است. افرادی که مشاغل دارد که فعالیت‌های می‌طلبد بیشتر در معرض ابتلا هستند. مشاغلی که فرد باید کارهای مانند زانو زدن، چمباتمه زدن، یا بلند کردن وزنه های سنگین انجام دهد، به دلیل فشار مداوم روی مفصل، بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز زانو هستند.

ورزش. ورزشکارانی که در رشته‌های فوتبال، تنیس یا دومیدانی طولانی مدت فعالیت می‌کنند بیشتر در معرض خطر ابتلا به آرتروز زانو باشند. این بدان معناست که ورزشکاران باید اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از آسیب انجام دهند. با این حال، باید توجه داشته باشید که ورزش سبک و ​​منظم مفاصل را تقویت می‌کند و می‌تواند خطر ابتلا به آرتروز را کاهش دهد. در واقع، ضعف عضلات اطراف زانو می‌تواند منجر به آرتروز شود.

بیماری‌های دیگر. افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید، دومین نوع رایج آرتریت، نیز بیشتر در معرض ابتلا به استئوآرتریت هستند. افراد مبتلا به برخی اختلالات متابولیک، مانند افزایش آهن و هورمون رشد در بین بیشتر در معرض خطر ابتلا به آرتروز زانو و انواع دیگر آرتروزها هستند.

 

علائم آرتروز زانو چیست؟

علائم آرتروز زانو ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

• دردی که در هنگام فعالیت زیاد احساس می‌شود، اما با استراحت کاهش می‌یابد.
• ورم
• احساس گرما وسوزش در مفصل
• سفتی در زانو، به خصوص در هنگام صبح یا زمانی که برای مدتی نشسته‌اید
• کاهش تحرک زانو، سخت شدن نشستن و برخاستن از صندلی یا ماشین، استفاده از پله‌ها یا راه رفتن
• صدای ترق‌ترق از ناحیه زانو هنگام راه رفتن.

آرتروز زانو چگونه تشخیص داده می شود؟

تشخیص آرتروز زانو با معاینه فیزیکی توسط پزشک شروع می‌شود. همچنین پزشک سابقه پزشکی بیمار را دریافت  و علائم را یادداشت می‌کند. حتماً توجه داشته باشید که چه چیزی باعث بدتر یا بهتر شدن درد می‌شود تا به پزشک کمک کنید تا تشخیص دهد که آیا آرتروز یا چیز دیگری باعث درد شما شود یا خیر. همچنین دریابید که آیا فرد دیگری در خانواده شما آرتریت دارد یا خیر. پزشک شما ممکن است آزمایشات اضافی را تجویز کند، از جمله:

 

• اشعه ایکس، که می‌تواند آسیب استخوان و غضروف و همچنین وجود خار استخوان را نشان دهد
• ام‌ار‌ای

آرتروز زانو چگونه درمان می شود؟

اهداف اولیه درمان آرتروز زانو تسکین درد و بازگشت تحرک است. برنامه درمانی معمولاً شامل ترکیبی از موارد زیر است:

 

کاهش وزن. از دست دادن حتی مقدار کمی وزن، در صورت نیاز، می‌تواند به طور قابل توجهی درد زانو ناشی از آرتروز را کاهش دهد.

ورزش. تقویت عضلات اطراف زانو باعث پایداری مفصل و کاهش درد می‌شود. تمرینات کششی به حرکت و انعطاف مفصل زانو کمک می‌کند.

 

مسکن‌ها و داروهای ضد التهاب. مسکن‌ها و داروهای ضد التهاب شامل موارد مختلفی از داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن، ایبوپروفن تا یا ناپروکسن سدیم می‌شود. داروهای بدون نسخه را بیش از ۱۰ روز بدون مشورت با پزشک مصرف نکنید. مصرف طولانی‌تر آنها احتمال عوارض جانبی را افزایش می‌دهد. اگر داروهای بدون نسخه تسکین ندهند، پزشک ممکن است برای کمک به کاهش درد، یک داروی ضدالتهاب یا سایر داروها تجویز کند.

تزریق کورتیکواستروئیدها یا اسید هیالورونیک به زانو. استروئیدها داروهای ضد التهابی قوی هستند. اسید هیالورونیک به طور معمول در مفاصل به عنوان یک نوع مایع روان کننده وجود دارد.

درمان‌های جایگزین. برخی از درمان‌های جایگزین که ممکن است مؤثر باشند عبارتند از کرم‌های موضعی، طب سوزنی یا مکمل‌ها.